کد مطلب:39164 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:12

گنجینه پرسمان » اهل بيت

اگر يك فرد غير مسلمان از مسلماني بپرسد با استناد به كدام دليل عقلي و تاريخي و علمي (به غير از دلايل نقلي و روايي) شما معتقد هستيد كه در كتاب آسامانيتان كه به او قرآن مي گوييد هيچگونه تحريفي صورت نپذيرفته است و اين كتاب عيناً همان قرآني است كه بر پيامبر( نازل شده است در حاليكه طبق اسناد تاريخي اين مطلب مكشوف است كه قرآن در زمان خليفه سوم يعني عثمان جمع آوري شده و در آن زمان كه حدود حداقل 2 دهه از رحلت پيامبر شما گذشته بود با استفاده از حافظان اين كتاب جمع آوري شده در حاليكه اين مطلب مبرهن است كه حافظه انسان داراي نسيان و فراموشي است آنهم بعد از بيست سال و نيز در كتب تاريخي مضبوط است كه در آن زمان بين حافظان اين موضوع مطرح بوده كه عده اي از حافظان بوده اند كه آياتي از قرآن مي خواندند كه الان هيچ كس آنها را نمي داند و ايشان در جنگها كشته شده اند،چگونه بايد پاسخ داد؟

مشهور بين مسلمانان اينست كه تحريفي در قرآن كريم رخ نداده است. و كتابي كه اكنون در دست داريم، همان است كه بر پيامبر اسلام( نازل شده است. تعداد كثيري از بزرگان شيعه صراحتاً اين موضوع را تأييد كرده اند، كه از جمله آنان رئيس محدثان شيعه، شيخ صدوق، محمدبن بابويه است؛ كه عدم تحريف قرآن را از جمله معتقدات شيعه اماميه شمرده است. ديگري شيخ الطايفه، ابوجعفر محمدبن حسن طوسي است، كه در اول تفسير تبيان به اين مطلب تصريح نموده، و نيز آن را از استادش سيد مرتضي علم الهدي نقل كرده، و افزوده است كه سيد با دلايل بسيار محكم اين مطلب را اثبات نموده است. ديگر از اين بزرگان مفسر معروف شيعه، شيخ طبرسي مي باشد، كه در مقدمه تفسير مجمع البيان اين موضوع را ذكر كرده است. (1)

كلام و بيان قرآن كريم به گونه اي است كه از همان ابتداي نزول، مسلمين از خواندن و حفظ كردن آن لذت مي بردند. بطوري كه حتي مشركين بطور مخفيانه نيمه شب مي آمدند، و به تلاوت قرآن رسول اكرم( گوش فرا مي دادند. سبك قرآن كريم نه شعر است نه نثر. شعر نيست، چون وزن و قافيه ندارد، و شعر غالباً با نوعي تخيل شاعرانه همراه است، و قوام آن به مبالغه و اغراق است، كه خود نوعي كذب است. در عين حال نثر هم نيست، زيرا از نوعي انسجام و آهنگ، و زيبايي كلام و موسيقي برخوردار است، كه در هيچ سخن نثري تاكنون مشاهده نشده است. (2)

به دليل وجود همين انسجام و آهنگ و زيبايي كلام در قرآن، براحتي مي توان آن را به حافظه سپرد. كه اين خود از وجوه اعجاز قرآن كريم است. و علماء مسأله اعجاز را بزرگترين دليل بر ردّ شبهه تحريف دانسته اند.

از طرفي قرآن مجيد براي مسلمين از ارزش و اصالت ويژه اي برخوردار بوده است؛ زيرا اساس احكام، و منبع اصلي فرهنگ اسلامي است. و حتي عمل به روايات و احاديث و نقل آنها، زماني از نظر شيعه ميسّر است كه موافق كتاب ا...، يعني قرآن كريم باشد. و گرنه از درجه اعتبار ساقط است. (3) بنابراين عموم مسلمانان درصدد حفظ كردن هر چه بيشتر آن بودند، و در برابر هر گونه افزايش و كاستي در الفاظ قرآن، شديداً عكس العمل نشان مي دادند.

طبق اسناد تاريخي، قرآن مجيد در زمان رسول اكرم( ، بوسيله گروهي كه خود ايشان تعيين كرده بودند، و به كاتبان وحي معروف گرديدند، نوشته مي شد. و تا پايان عمر پيامبر، عدد آنان متجاوز از چهل نفر بود. از جمله آنان حضرت علي(، زيدبن ثابت، ابوبكر، عمر، عثمان، طلحه، زبير، سعدبن ابي وقاص، عبدا...بن ارقم، حذيفه بن اليمان، و اُبي بن كعب را مي توان نام برد. در ميان نويسندگان وحي بيش از همه، اميرالمؤمنين علي( و زيدبن ثابت، ملازم رسول خدا( بودند. و در ثبت و ضبط آيات كريمه قرآن، دقت و مراقبت بيشتري داشتند. نويسندگان و حافظان قرآن، در هر فرصت مناسب قرآن را بر پيامبر( عرضه مي داشتند، و اگر اشتباهي بود، پيامبر( تصحيح مي فرمودند.(4)

پس از رحلت نبي مكرم اسلام( ،علي ( كه به تصديق پيامبر، از همه مردم به قرآن آشناتر بود، در خانه خود به انزوا پرداخت، و قرآن مجيد را به ترتيب نزول، در يك مصحف جمع آوري و تدوين كرد. هنوز شش ماه از رحلت پيامبر( نگذشته بود كه كار به اتمام رسيد. (5) زماني كه اميرالمؤمنين علي( به خلافت رسيد، به اجراي دقيق قوانين الهي پرداخت، و سنتهاي غلط و نادرست را زير پا نهاد. حال اگر فرض تحريف قرآن وجود داشت، چرا در مورد قرآن هيچ اقدامي نفرمود؟به حكم عقل از اساسي ترين وظايف آن حضرت، تصحيح قرآن كريم، و برطرف نمودن انحرافات آن بود، زيرا قرآن كتاب هدايت و سعادت است. بايد روشنگر راه باشد، نه اغواگر، اما ايشان نه تنها قرآن موجود را انكار نكرد، بلكه به آن استدلال و احتجاج فرمود، و مردم را به آن دعوت كرد. و با اين كار آنرا تأييد فرمود. همچنين ديگر ائمه معصومين( نيز ما را به قرآن كريم ارجاع داده، و به تلاوت آن، و تدبّر در آيات آن تشويق فرموده اند.

بعلاوه، براهين عقلي نيز تحريف قرآن كريم را نفي مي كند. چرا كه قرآن مي فرمايد : من كتاب هدايت، نور، برهان، شفا، موعظه و...هستم. اكنون نيز قرآن چنين است. قرآن خدا و پيامبران را از نسبتهاي ناروا پاك و منزه مي داند، در حالي كه در كتب پيشين كه تحريف گرديده اند، نمونه هايي از اين نسبت هاي ناروا وجود دارد. براي بررسي بيشتر اين موضوع به تفسير نمونه، جلد1،ص189/جلد6،ص41 و جلد19،ص381، 293 و 250 مي توان رجوع كرد.

دليل محكم و غير قابل انكار در هر عصر و زماني، كلام خود قرآن كريم است؛ آنجا كه مي فرمايد :

انا نحن نزلنا الذكر و انا له لحافظون بدرستي كه ما قرآن را نازل كرديم، و با كمال قدرت حافظ آن هستيم.(6)

استاد شهيد مرتضي مطهري، در كتاب آشنايي با قرآن مي نويسد : احدي نمي تواند ادعا كند، و يا احتمال دهد، كه نسخه ديگري از قرآن وجود داشته و يا دارد. هيچ متشرقي هم در دنيا پيدا نشده كه قرآن شناسي را بخواهد، و از او دربارة قرآن سؤال كند. و او بگويد بايد به سراغ نسخه هاي قديمي، و قديمي ترين نسخة قرآن برويم، و ببينيم در آنها چه چيزهايي هست، و چه چيزهايي نيست. اگر در مورد تورات و انجيل و اوستا، و يا شاهنامة فردوسي و گلستان سعدي، ويا هر كتاب ديگري اين نياز وجود دارد، براي قرآن چنين نيازي نيست.

از دلايل ديگر عدم تحريف قرآن، و سلامت آن در طول تاريخ، رواياتي است كه پيامبر اكرم( فرموده اند. يكي از آن روايات چنين است : براي رسيدن به هر حقي، حقيقتي است كه آن حق را آشكار مي كند، و براي پي بردن به هر درستي و راستي، نوري وجود دارد كه به آن راهنمايي مي كند. پس هر چه با قرآن موافق باشد، آن را برگزينيد؛ و هر چه با آن مخالف باشد، آن را رها كنيد. (7)

اكنون اين پرسش مطرح مي شود كه اگر احتمال آن مي رفت كه قرآن مورد دستبرد قرار گيرد، و از اعتبار ساقط گردد، آيا جاي آن بود كه پيامبر ( آن را معيار سنجش قرار دهد، و دليل روشن بر صحت و سقم روايات باشد؟ پس بايد قرآن همواره راه سلامت را در پيش داشته باشد، تا بتواند اعتبار خويش را ثابت نگه دارد، و معيارسنجش حق و باطل باشد.(8)

در خاتمه پيشنهاد مي كنيم جهت مطالعه بيشتر، به تفسير نمونه، جلد11، ص31-17 مراجعه كنيد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منابع و مآخذ :

1. تفسير نمونه،جلد 11، ص19/ البيان في تفسير القرآن، چاپ دوم، ص218

2. وحي و نبوت، شهيد مطهري

3. تفسير نمونه، جلد 15، ص 425

4. تاريخ قرآن، زنجاني، ص20

5. قرآن در اسلام، علامه طباطبايي

6. سوره حجر/9

7. اصول كافي، جلد1،ص69

تاريخ قرآن، آيت ا... محمد هادي معرفت، ص 163